Tata idzie do fryzjera.
M-ka:  A jak nie będzie mi się podobało? A jak będziesz wyglądał staro?

Wygłupiamy się. W pewnym momencie M-ka leży na podłodze, a ja stoję nad nią.
M-ka: O jaaa! Jaka duża kobieta z ciebie!

Hm.

Kiedyś babcia zrobiła M-ce na drutach bransoletkę. Pewnego dnia M-ka zgubiła ją będąc w szkole i była z tego powodu bardzo smutna. Po południu, w tym samym dniu, w którym M-ka zgubiła bransoletkę, ktoś zadzwonił do drzwi. To była przyjaciółka M-ki, L. Okazało się, ze L znalazła bransoletkę i odniosła ją M-ce. Gdy koleżanka poszła, widzę, że M-ce napływają łzy do oczu.
Katie: Co się stało, kochanie?
M-ka: Nic. Po prostu się wzruszyłam.

M-ka: Wiesz co, chyba znowu się ktoś we mnie zakochał.
Katie: Kto?
M-ka: Taki chłopiec ze świetlicy.
Katie: A jak ma na imię?
M-ka: Nie wiem, ja go nigdy nie widziałam.
Katie: No to skąd wiesz, że się w Tobie zakochał?
M-ka: No bo mi powiedział. - po chwili ciszy - Ale A. już się we mnie chyba odkochał.
Katie: A dlaczego tak myślisz?
M-ka: Bo już mnie nie goni...

Wiadomo, że M-ka nie mogła się doczekać tego, aż przyjdzie Mikołaj. Wiadomo, że postanowiła sobie na niego poczekać. Wiadomo, że w międzyczasie zasnęła. Ale gdy jeszcze czuwała, a ja zaglądałam do ciemnego pokoju, podnosiła głowę i pytała:
- Mamo. przyszedł już Mikołaj?
Lub:
- Mikołaju, to Ty?!

Rano przebudziła się, gdy było jeszcze ciemno. Cichutko poszła do łazienki nie zapalając światła. A potem wskoczyła do łóżka i powiedziała:
- Mamo, mamo, wiesz co? Przyszedł Mikołaj! Wypił mleko, zjadł ciasteczka i jak nimi nakruszył! Zabrał też list, ale nie wiem, gdzie są prezenty, bo szukałam ale nie znalazłam, bo było ciemno. To ja jeszcze trochę pośpię i potem poszukam. - po jakiś 30 sekundach - Mamo, a za ile będzie już rano? 
Po 20 minutach:
- Mamo, a za ile będzie już jasno?
Po 5 minutach zaczęło szarzeć i M-ka zobaczyła cień prezentu.
- Mamo, mamo! Ja już widzę prezent, zostawił mi prezent!
Katie (średnio kontaktując): To wspaniale, może otworzysz?
M-ka: Nie, nie, ja jeszcze poczekam. Otworzę, jak się obudzę.
Po 30 sekundach:
M-ka: No, to ja już wstaję.

A potem było zapowietrzenie się z zachwytu, pisk, i krzyczenie do Św. Mikołaja, że dziękuje i że w ogóle jest super.

W tym roku również bawiłyśmy się w naszą księżniczkową wersję Dinovember. Precyzując - co wieczór bawiłam się ja inscenizując różne wydarzenia, a M-ka rano odkrywała, cóż takiego zrobiły księżniczki: Kopciuszek, Królewna Śnieżka, Aurora, Arielka, Bella, Roszpunka, Dżasmina.

 

Niestety po trzech latach u Księżniczek coraz gorzej z kreatywnością, powoli zaczynają zjadać swój własny ogon, dlatego od przyszłego listopada do akcji wkroczą dinozaury, tak jak wersja pierwotna zakłada. 

Ale nim odeślemy Księżniczki na ich miejsce w pudełku, zobaczmy, co zrobiły w tym roku.

1. Desant z pudełek: na sznurówkach i na spadochronie zrobionym z chusteczki.

M-ka (piszcząc, skacząc i krzycząc): Księżniczki coś wreszcie zrobiły!!

Po chwili: Przyznaj się, to ty!

Katie: Ale co ja?

M-ka: To ty im tak każesz.

2. Po całym roku spędzonym w pudełku, wiadomo: czas się umyć, popływać na żabie albo i gąbce.

M-ka: Co żeście zrobiły?? Nie, przyznaj się, to ty tak robisz, jak ja śpię.

Po raz drugi udało mi się uniknąć odpowiedzi, ale przed odebraniem M-ki ze szkoły, by nie zostawiać jakichkolwiek niedomówień, zainscenizowałam próbę wydostania się przez wywietrznik w drzwiach. Nie wszystkim się to udało, z powodu obszerności sukien balowych.

M-ka: No dobra, to nie ty. Próbowały się wydostać z łazienki. Ja im pomogę.

M-ka otwiera drzwi od łazienki: No... Jestem pod wrażeniem, nawet po sobie posprzątały.

A pomagając im wydostać się z wywietrzników, M-ka opowiadała, jak minął jej dzień.

3. Kolejnej nocy księżniczki urządziły sobie skate park. Kopciuszek i Śnieżka grały w tenisa. Roszpunka jeździła na jednokołowym rowerze, Arielka z Aurorą grały w kosza a Dżasmina z Bellą jeździły na deskorolce. Dżasmina jeździła nawet po rampie zrobionej z rolki od papieru toaletowego. Złość M-ki, była olbrzymia, bo ona te rolki zbiera...

M-ka: No pięknie! Muszę zbierać wszystko od początku!

Katie: Ale o co chodzi M-ko?

M-ka: One wszystkie idą do kąta kary! Bo Dżasmina mi to pocięła, albo któraś tam! 

4. Księżniczki spędziły trochę czasu w kącie kary ale chyba nie na długo, bo rano okazało się, że całą noc układały klocki lego.

M-ka: Ojejku, jak się napracowały! To może już nie będą miały kary?

5. Księżniczki robią też pożyteczne rzeczy, na przykład wymieniają baterie w Furbym.

M-ka: Ale czemu nie wszystkie pomagały?

Okazało się, że jednak Furby psuje się sam siebie a nie z powodu zużytych baterii. Wymiana nic nie pomogła.

M-ka: No nie! Zepsuły mi! Albo włożyły złe baterie. Tato, musimy kupić nowe baterie!

6. I był taki dzień, kiedy M-ka nie mogła znaleźć księżniczek.

M-ka: Nic nie zrobiły? Gdzie one są?

Okazało się, że były przy lustrze, które całe wymazały sercami dla M-ki.

M-ka: Ojej, jakie one są kochane!

A potem zabrały kredki i moją kolorowankę, którą zaczęły kolorować.

M-ka: Zobacz mamo, jak one bardzo ładnie pokolorowały! Ja im pomogę i dokończę!

7. Przed kolejnym dniem w szkole, natemperowały wszystkie kredki (M-ka: O, i nawet tę czarwoną mi natemperowały, jej już bardzo mało jest(, później zrobiły do szkoły śniadanie (M-ka: Ciekawe, co dobrego mi spakowały) i zagrały w Monopol.

M-ka: Wiesz co, Dżasmina, chyba przegrała.

8. Potem dorwały się do moich książek:

M-ka: Ojej, mamo, chyba ci trochę bałaganu narobiły.

A z okazji dnia Pluszowego Misia urządziły wszystkim m-kowym misiom przyjęcie, na którym były kelnerkami. 

Widząc to M-ka wydała z siebie okrzyk radości: Jejku, mamo! To jest najfajniejsza rzecz, jaką zrobiły! Proszę, proszę księżniczki róbcie coś cały czas!

A na sam koniec dorwały się do biżuterii i ozdób M-ki.

Dziadek: A lekcje odrobiłaś?
M-ka: Tak!
Dziadek: A co miałaś zadane?
M-ka: Pisanie literki.
Dziadek: A jakiej?
M-ka: Odwrócone M!

W tv lecą "Gwiezdne Wojny" i na ekranie pojawia się Czubaka. M-ka wydaje z siebie okrzyk radości, mówi, że bardzo lubi Czubakę, po czym wraca do swojej kolorowanki i zaczyna śpiewać pod nosem:

Czubaka fajny stworek jest

Nie wiem, czy coś umie

Ale pewnie tak

Nikt go nie rozumie

Czubaka fajny jest

M-ka: Wiesz, tato, nie kocham kota.
Tata: Już go nie kochasz?
M-ka: Nie przestałam go kochać, ja go po prostu tylko lubię.

M-ka: Siała mama bak.

Czyli: Siała baba mak.

M-ka: To się nie krąży.

Czyli: To się nie kręci.

M-ka: Tato, mam dla Ciebie zagadkę. Ile to jest 1+1+3?
Tata: Pięć.
M-ka: Hmmm... naprawdę?

M-ka: Szkoda, że nie mamy Wróżki z Kopciuszka.
Katie: A po co Ci ta Wróżka?
M-ka: Bo mogłaby spełnić twoje marzenie i pracowałabyś w domu.

M-ka założyła pierścionek. Po jakimś czasie próbuje go ściągnąć, ale pierścionek nie chce schodzić.
M-ka (przestraszona): O nie!!! Pierścionek mi utknął! Nie mogę go zdjąć!!!
Katie: Pokaż, kochanie.
M-ka (spokojnie i na luzie): Uff... jak dobrze, że oglądałam "5 sposobów na..." tam był odcinek o tym, jak ściągać pierścionki. Masz nitkę?

Bólu zęba dzień drugi. M-ka przybiega do mnie z trzema chusteczkami higienicznymi, podaje je mi ze słowami:
- Czy to ci, mamo, pomoże?
Katie: Tak. kochanie, dziękuję.
M-ka: Tak myślałam, że to ci pomoże.

Wracam od dentysty i strasznie boli mnie ząb.
M-ka się przytula i mówi: Wiesz, wystarczy, że nie będziesz o tym myśleć i wtedy boleć przestanie.

Tata: To jest mój miś!
M-ka: Nieprawda! Miś jest mój!
Tata: Może miś jest Twój, ale M-ka jest moja!
M-ka: Twoja i mamy.

W sklepie:
M-ka: Wiesz, mamo, bo mamy w szkole taki koszyk, do którego można wrzucać karmę dla kotków i piesków ze schroniska. I ja tak pomyślałam, że ja bym chciała kupić im puszki i tam dać.

Kupione puszki z karmą M-ka bardzo starannie układała w koszyku.

M-ka: Tato, jak powstaje woda? Dlaczego w wodzie się coś odbija i można to zobaczyć? Jak się robi cegły?

M-ka dostała do szkoły kilka gum rozpuszczalnych.
M-ka: Wiesz tato, L. mi mówiła, że jak się je za dużo gum, to potem się taki osad robi na zębach. Czy mógłbyś mi nie dawać ich codziennie? 

I tutaj tata zaczyna tłumaczyć, że to chodzi o cukier w gumie i że ogólnie resztki jedzenia na zębach szkodzą, dlatego trzeba je bardzo dokładnie szczotkować, aż tu nagle M-ka wchodzi w zdanie:
- No dobrze, tato, ale ja Cię po prostu proszę, abyś dawał mi je rzadziej.

W czwartek M-ka została pasowana na ucznia.
A w piątek, jak na prawdziwą uczennicę przystało, poszła do szkolnej biblioteki i wypożyczyła swoją pierwszą książkę.

M-ka dostyka mojej kurtki i pokazuje mi przetartą skórę na ramieniu.
Katie: Zniszczyła się już od noszenia, bo jest bardzo stara.
M-ka: Nie chcę, abyś się obraziła, ale ty chyba też już jesteś stara.

M-ka ma nowego kolegę na tańcach, K.
M-ka: To mój pierwszy kolega, tato.

!

Zbliża się pasowanie na ucznia i M-ce pomyliło się, że jest w tym samym dniu, co zajęcia z tańca.
M-ka: Gdzie ja mam iść? Do szkoły, czy na taniec? Chyba pójdę do szkoły, bo inaczej nie będę zapasowana!

M-ka: A wiesz, co powiedział mój kolega w szkole?
Katie: Co takiego?
M-ka: Że kobiety są słabe jak świnie!
Katie: To bardzo nieładnie powiedział. I chyba nie za bardzo wie, jak silne są kobiety.
M-ka: No właśnie! Ja to przecież umiem karate, w ogóle!!!

(ja to w ogóle o tym nie wiedziałam)

M-ka przez sen: Tylko dwa Tic-Tac'i. Tylko dwa Tic-Tac'i wzięłam.

Wyjaśnienie:
Tata kupił M-ce truskawkowe Tic-Tac'i. Ponieważ były to pierwsze w jej życiu, M-ka była bardzo podekscytowana. Tata nasypał na rękę M-ki dwie drażetki.
M-ka: Dwie? Mogę dwie?
Tata: Możesz, możesz ile chcesz.
M-ka: To ja teraz zjem dwie, jutro zjem też dwie przed szkołą a potem zjem dwie po szkole.

A na drugi dzień po szkole tata zajrzał do plecaka i zobaczył puste opakowanie po Tic-Tac'ach.
Tylko dwa...
;)

Tata chce iść na akustyczny koncert Tymoteusza i pyta M-ki, czy pójdą razem.
- Wiesz, tam będzie pan, który śpiewa "Niezwyciężonego" i panowie od 'jedziemy w górę mapy' - mówi powołując się na ulubione piosenki M-ki.
M-ka: A będzie tam Slash?
Tata: No nie.
M-ka: Eee, to nie idę.

W przedpokoju na regałach mamy poustawiane kartony, w których trzymamy różne rzeczy: torebki, sezonowe buty, szaliki itd. itp. Gdzieś wychodzimy, potrzebuję większego plecaka, mówię do M-ki:
- Trochę mi to zajmie, bo nie pamiętam, w którym kartonie są torebki.
M-ka: Bo wiesz, ty powinnaś zrobić tak: musisz wziąć takie karteczki i napisać na nich: "buty", "torebki", "czapki" i potem ponaklejać je na kartony i wtedy nie będziesz musiała nic szukać.
Katie (rozczulona): Dobrze, kochanie, to bardzo dobry pomysł.
Po jakimś czasie M-ka pyta:
- Mamo, opisałaś kartony?
Katie: Jeszcze nie.
M-ka (z westchnieniem i dezaprobatą w głosie): No to będę musiała ci z tym pomóc. 

I tak oto nastał dzień, gdy moja córka, jest bardziej zorganizowana ode mnie.

W sklepie.
M-ka: O jaaa, maamoo, kupisz mi to? Proszę, proszę, ja to tak bardzo lubię! To moje ulubione!

Pytanie: Co M-ka chciała, aby jej kupić?
Odpowiedź: Salami.

M-ka z radością wybiega z sali prób, mówiąc, że dobrze jej się tańczy w nowych baletkach. A ja cieszę się, że udało mi się dotrzymać obietnicy złożonej przed samą sobą w szóstej klasie szkoły podstawowej, gdzie przed salą prób pomyślałam, że jak będę miała córkę, to zapiszę ją na taniec do zespołu, z którym zdobywałam medale na przeglądach zespołów tanecznych i dzięki któremu miałam tak fantastyczne dzieciństwo.

I teraz M-ka w tym samym zespole, co kiedyś ja uczy się kroczków, układów, obrotów.
I jest szczęśliwa.

M-ka: Mamo, zrobisz mi fryzurę na bakłażana?

Czyli na cebulę.

M-ka: Wiesz, mamo, a O. zepsuł sobie okładkę paznokciową.

Czyli płytkę paznokcia.

Tata z M-ką poszli na zakupy.
Tata: No to wysiadamy z samochodu, wchodzimy do sklepu, bierzemy koszyk i - tu tata pozwolił sobie na żart - idziemy na grzyby!
M-ka: Sam jesteś grzyb.

M-ka chodziła do przedszkola na osiedlu, na którym mieszka babcia i dziadek. Babcia odbierała M-kę z przedszkola i w domu czekały na mnie aż przyjadę po M-kę z pracy.

Ponieważ przedszkole się skończyło, a M-ka chodzi do szkoły obok swojego domu, u Dziadków jesteśmy rzadziej. W pewien weekend wychodzimy od Dziadków z domu i wsiadamy do samochodu.

M-ka: Czuję się tak, jakbyś mnie odebrała z przedszkola. Jak za starych dobrych czasów.

Stare, dobre czasy = 2 miesiące temu. 

W szkole M-ka miała wizytę u logopedy. Pytam, jak było.
M-ka: Pani powiedziała, że niewyraźnie mówię "krzawka"

Czyli: "czkawka"
Bo ja zrozumiałam ;)

M-ka bawi się lalką, taką co mówi, że chce jeść, siusiu, bawić się itd. M-ka dzielnie spełnia zachcianki lalki, ale już powoli zaczyna ją ta zabawa męczyć.
Lalka: Chce mi się pić.
M-ka: Ale ty już piłaś, wiesz?!

W samochodzie zaparowała szyba.
M-ka: Tato, mogę coś na niej napisać?
Tata: Pewnie!
Po jakimś czasie:
Tata: I co napisałaś?
M-ka: Nie wiem. Przecież ja jeszcze nie umiem czytać. Ale to chyba coś po angielsku, bo jest tam "x"

Po miesiącu chodzenia do szkoły:
- Nareszcie sobota!

Nie powiem M-ce, że to już tak zawsze będzie ;)

M-ka: A tata L. wie, ile jest ludzi na świecie.
Tata: Ja też wiem. 7 miliardów osób,
M-ka: Nieprawda. Nieskończoność.

Nie pogadasz ;)

M-ka: Tato, czy można być dobrym złodziejem?
Tata: Nie, nie wolno kraść. Jak ktoś kradnie to jest to złe. 

M-ka nie jest do końca przekonana i twierdzi, że mogą być źli złodzieje ale też i dobrzy. Tata tłumaczy po raz kolejny, wyjaśnia co to jest kradzież i wyrywa przy tym z ręki M-ki kucyka.

Tata: No  i co? I gdyby ktoś Ci tak nagle tego kucyka zabrał i by już Ci go nie oddał, to czy to byłoby dobre?
M-ka: No nie, ale to nie zawsze jest tak, że jak ktoś coś ukradnie to jest to złe. Bo przecież może być złodziej, któego by złapała policja i zapytałaby go dlaczego ukradł, a on by odpowiedział, że tak naprawdę to nie wie, że nie chciał i wtedy chyba nie byłby takim złym złodziejem.
Tata: Może masz rację. Na przykład, gdyby policjant złapał złodzieja, który ukradłby coś do zjedzenia, na przykład jabłko, i policjant by spytał dlaczego ukradł, a on by odpowiedział, że to dlatego, że był bardzo głodny i nie miał pieniędzy.
Na co M-ka patrzy na tatę z politowaniem i mówi:
- Tato, gdyby nie miał pieniędzy, to by sobie wypłacił z bankomatu.

M-ka: Tato, a most nazwali od mojego imienia?
Tata: ???
M-ka: No Most Milenijny.

Jesteśmy na zakupach. M-ka (dosłownie rzutem na taśmę) dokłada jajko niespodziankę, a ponieważ jestem już w trakcie płacenia kartą, to daję jej 5zł, żeby zapłaciła sama. M-ka płaci, bierze jajko, a pani ekspedientka do niej woła:
- Poczekaj, masz jeszcze resztę - i wydaje M-ce pieniądze.
M-ka patrzy zdezorientowana, więc tłumaczę, że dała pani więcej pieniędzy niż kosztowało jajko i dlatego pani oddała jej pieniądze i że to jest jej reszta.
Biorę od M-ki pieniądze, a ona patrzy na mnie z oburzeniem:
- To jest moja reszta.
Katie: Nie, to jest moja reszta, bo z moich 5zł
M-ka: Oddaj mi moją resztę! To jest moja reszta, bo ja ją dostałam!

Od tego zdarzenia minęło kilkanaście dni. M-ka nadal uważa, że wiszę jej pieniądze.

M-ka dostała frytki na wynos. Nie bardzo rozumiała, co to znaczy, ale dziadek jej wytłumaczył, że to znaczy, że się zabiera coś ze sobą. M-ka frytki zjadła, ale ciągle nosi puste opakowanie,
Dziadek: Po co to nosisz? Wyrzuć to.
M-ka: Nie mogą.
Dziadek: Dlaczego?
M-ka: No bo to przecież jest na wynos!

M-ka z jajek niespodzianek próbuje zrobić Minionki. Maluje im oczy flamastrami, ale flamaster się zmywa.
Katie: Gdybyś miała marker...
M-ka (wchodzi w słowo, nadal malując uczy): Polo market. Mój ulubiony.

M-ka: Jednak A. nie kocha L. Okazało się, że kocha J. i mnie. No i teraz mamy kłopot.

M-ka: Jeden chłopak chyba mnie kocha.
Katie: Z twojej klasy?
M-ka: Tak.
Katie: A jak ma na imię?
M-ka: Nie wiem. 
Katie: A dlaczego myślisz, że cię kocha?
M-ka: Bo mnie całuje.
Katie: ???!!!
M-ka: W rękę, albo w policzki. W usta nie, bo ja go nie kocham. On w ogóle to jakiś chory chyba jest.
Katie: Dlaczego?
M-ka: Bo tak dziwnie mówi.
Katie: A czy to przypadkiem nie jest A?
M-ka: Tak! 
Katie:  A. nie jest chory, A pochodzi z Ukrainy i dopiero uczy się polskiego.
M-ka (ożywiona): Z jakiejś bajkowej krainy?
Katie:  Nie, z krainy tylko z Ukrainy. To taki kraj.
M-ka: No to przecież mówię, że to kraina! - po chwili - Aaaa, to dlatego A. nie rozumie, jak mówię "przestań", gdy mnie chwyta za rękę i nie puszcza!
Katie: Myślę, że rozumie.

;)

Po lekcjach M-ka zostaje w świetlicy. Bardzo jej się tam podoba. Szczególnie, że z koleżankami malują sobie flamastrami po rękach. Dziś zabawa było wyjątkowo przednia. Rysunki znalazły się na: dłoniach, policzkach, ramionach, brzuchu (uśmiechnięta buzia), plecach. Ale i tak hitem była stopa pomalowana cała na czarno.

Mi opadały ręce.
Reakcja M-ki:
- No co?
Co na to panie ze świetlicy?
M-ka: Nic. Bo my to robimy w tajemnicy.

[Wspomnienie z wakacji]

Jesteśmy już któryś dzień w górach i wybieramy się na wycieczkę.
M-ka: Tutaj każda wycieczka jest bajką.

Jesteśmy na placu zabaw, na którym z ruchomych klocków zrobiona jest plansza do gry w kółko i krzyżyk. Gramy i M-ka niestety przegrywa 3 razy z rzędu.
M-ka: Koniec tej zabawy. Jestem za stara na kółko i krzyżyk!

M-ka: Wiesz, tato, są takie reklamy, które kłamią.
Tata: Tak. nie wszystkie mówią prawdę.
M-ka: Ja widziałam takie reklamy. Na przykład jest taka reklama kremu na zmarszczki i babcia go sobie kupiła. I co? I reklama kłamie, bo na drugi dzień babcia dalej miała zmarszczki! One wcale nie zniknęły!

Jakiś czas później leci reklama, o której mówiła M-ka i na końcu pada zdanie, że efekt dostrzegalny po czterech tygodniach stosowania.
M-ka: Aaaa, to dlatego babcia miała je dalej. Po prostu za krótko używała!

Podczas obiadu.
M-ka: Jest pyszne, ale nie wiem, czy mi smakuje.

[Wspomnienie z wakacji]

Jesteśmy w górach i poszłyśmy na plac zabaw. Na placu zabaw jest kolonia.
Katie: A wiesz M-ko, co to są za dzieci?
M-ka: Nie.
Katie: To są dzieci, które przyjechały na kolonię. Czyli pojechały na wakacje z paniami, bez swoich rodziców i z dziećmi, których  w ogóle nie znają.
M-ka przygląda się dzieciom, przygląda i nagle pyta z lekką dezaprobatą w głosie:
- Naprawdę to są dzieci, które się nie znają na niczym?

M-ka w dniu referendum:
- Tato, co w tym kraju jest najważniejsze?

Po dwóch dniach w szkole:

M-ka: Wiesz, mamo, ja to już przemyślałam.
Katie: Co takiego?
M-ka: Możecie mi kupić smartfona!

Uff, bo już myśleliśmy, że się nie zdecyduje ;)

Katie:  M-ko, nauczyłaś się czegoś dzisiaj w szkole?
M-ka: Tak. Nauczyłam się, że jak się widzi kogoś na korytarzu, to się mówi 'dzień dobry'.

Czyli kulturalna szkoła.

M-ka: Mamo, a na którą ja mam jutro do szkoły?
Katie: Na ósmą.
M-ka: Aha. Mamo, a czy ty mnie obudzisz?
Katie: Tak.
M-ka: To dobrze, bo wiesz, ja mogę nie wiedzieć, że jest ósma. - chwila ciszy - Ale co dziennie będziesz mnie budzić, prawda?

Dziś M-ka otworzyła oczy, spojrzała na mnie smutno, oczy zaszły jej łzą i powiedziała:
- Mamo, ja chyba nie chcę iść do szkoły.

(Byłam twarda i nie powiedziałam, że ja też)

Ale podobno było fajnie :)
Chociaż na zdjęciach zrobionych w czasie apelu m-kowa mina nietęga ;)

Pozdrawiamy z wakacji!

M-ka wyruszyła dziś z dziadkami na wakacje, będzie szaleć nad morzem.

Podczas pakowania:
M-ka: Spakujmy jeszcze to! - podaje karnawałową maskę
Dziadek: A po co ci to??
M-ka: No, jak to po co? Na wszelki wypadek, jak będziemy mieli ochotę założyć maskę!

M-ka o Zakopower:
- Taki fajny ten pan, taka fajna ta muzyka.

No ma dziewczyna gust, co tu dużo mówić. ;)

Jedziemy samochodem. Jest bardzo gorąco, więc okna mamy otwarte. Mija nas bardzo szybko motocyklista.

M-ka: O jaaaaaaaaaaaaaa! - wychyla głowę przez okno i krzyczy za motocyklistą - Dzięęęękiiii!

Po chwili:

- No co? Wiatr nam zrobił.

Próbuję zagonić do M-kę do kąpieli, ale ta co chwilę znajduje coś ważniejszego i ciekawszego do zrobienia i tak mija prawie pół godziny.
Katie: Idź się w końcu myć!
M-ka: No przecież idę!
Katie: Bardzo mnie to cieszy.
M-ka: A wcale nie wyglądasz, jakbyś się cieszyła.


Umiejętność rozpoznawania emocji 10/10
Umiejętność rozpoznawania ironii 0/10

M-ka: Paciuga

Czyli: ciupaga

Ponieważ w przedpokoju pojawiło się nowe, duże lustro, to wcześniejsze, mniejsze, powiesiłam w pokoju M-ki. M-ka bardzo się ucieszyła, że może się przed nim czesać. I kiedy tak zrobiła, kiedy rozczesała przed swoim nowym lustrem włosy i wpięła w nie spinki, wykrzyknęła:
- Zaczęłam nowe życie!

M-ka dostała po prababci łóżko, które zawsze bardzo jej się podobało. Tego dnia, w mieszkaniu pojawiło się jeszcze kilka rzeczy, które wcześniej należały do prababci. Na przykład lampa w przedpokoju. M-ka oglądnęła ją bardzo dokładnie, po czym weszła do swojego pokoju, gdzie czekała na nią niespodzianka. Ponieważ łóżko jest wielkie jak byk, M-ka go nie zauważyła. Pewnie dlatego, że od razu spojrzała na sufit:
M-ka: Łeee, stara lampa...
Nagle rozległ się pisk - zobaczyła łóżko - z rozbiegu wpadła na nie, zakopała się w pościeli i radośnie wykrzyknęła:
- Moje wymarzone łóżko! Od zawsze je chciałam! Wreszcie będę się mogła czuć, jak prawdziwa księżniczka!

Przeglądasz zdjęcia w aparacie, a tam nagle...

Kiedy M-ka miała 3 lata, kupiliśmy dla kota taki stojący drapak. Kot drapaka nawet nie powąchał, bo M-ka od razu na nim usiadła i go połamała. Od tej pory ma wyrzuty sumienia i od czasu do czasu, jak przechodzimy koło sklepu zoologicznego, mówi:

- Musimy kupić kotu drapak, bo mu go złamałam. 

Tym razem, gdy weszłyśmy do sklepu zoologicznego, również zapytała czy taki drapak możemy kotu kupić, a potem zaczęła zachwycać się wszelkimi zabawkami, domkami i miseczkami dla kotów:

- Ojej, jakie to śliczne! Mój kochany kociaczek na pewno by się z takiego ucieszył. 

I tak szła wzdłuż regału chcąc kupić wszystkie możliwe akcesoria dla swojego kochanego kociaczka, aż w końcu dotarła do terrarium z królikami.  

- Ojej! Jakie śliczne króliczki! Mamo, czy ja mogę mieć królika?

Katie: Wiesz, M-ko, mamy już kota, myślę, ze z królikiem mógłby się nie dogadać.

M-ka: To może, jak kotek umrze, to kupisz mi króliczka?

Tak. Kochany kociaczek...

Od kilku dni dość mocno boli mnie gardło.
Katie: M-ko, co jemy na deser? Lody czy arbuza.
M-ka: Lody - chwila ciszy po czym dodaje bardzo poważnym głosem - Ale myślę, że lepiej będzie jeśli ty zjesz arbuza, bo masz chore gardło. Tylko pamiętaj: ja lody, ty arbuz.

Ta czarna kropka po środku to robaczek. Robaczek sobie do nas przypełzał i znalazł go sobie kot (czarna plama po lewej stronie). Kot chodził za robaczkiem, wąchał go, czasem go trącał łapką.

Katie: Patrz, M-ko! Kotek bawi się robaczkiem!

M-ka: O jaa! Robaczek!! - rzuciła się biegiem w stronę swojego pokoju i krzyczy - Kotek, kotek nie ruszaj jeszcze robaczka! - I po chwili wraca z pudełkiem małego przyrodnika do łapania owadów (to to pudełko z prawej strony).

No i M-ka postanowiła złapać robaczka. Kot zastygł z miną dziecka, któremu zabrano lizaka. Nawet nie drgnął. M-ka robaczka złapała, stwierdziła, że jednak się go boi i położyła pudełko z robaczkiem przed nada zszokowanym kotem ze słowami:

- Proszę kotku, jednak możesz sobie wziąć robaczka.

Tata uczy M-ką czytać.
M-ka: S - E - R
Tata: Co to za słowo?
M-ka nie wie.
Tata: To czytamy szybciej.
Tata i M-ka: S-E-R, S-E-R, S-E-R, SER!
Tata: I co to za słowo?
M-ka: Rak?

M-ka jakiś czas bawi się u siebie w pokoju. Nagle z niego wychodzi, staje przede mną i oznajmia:
- Mamo, potrzebuję nikczemników!

Kot bardzo lubi wchodzić przez taki mały otwór pod naszą obudowaną wannę, czym mnie często złości (sama nie wiem, czemu). Kot znów się zakrada pod wannę, M-ka go nawołuje, po czym z westchnieniem i znacząco stwierdza:
- Gdybyśmy miały psa, to by tam nie wchodził...

M: Bo wiesz, M-ko, twoja mama ma zawsze rację.
M-ka: No. Albo ja.

M-ka polubiła ostatnio wędzoną makrelę i poprosiła na śniadanie o cztery kanapki z tą rybą.
Zjadła tylko dwie.
Dlaczego?
M-ka: Bo tej ryby na tych kanapkach nie lubię.

Jesteśmy u dziadków. Na deser są truskawki. Babcia, dziadek i M-ka swoje porcje już zjedli, ja jeszcze nie.
M-ka: Chcę dokładkę truskawek!
Dziadek: Już nie ma więcej truskawek.
M-ka: O nie! Nie ma truskawek dla mami!
Katie: Nie, M-ko, ja mam swoją porcję, ale jej jeszcze nie zjadłam.
M-ka: To może się nią podzielimy pół na pól? Tak będzie sprawiedliwie!

M-ka: Nie zjem tej truskawki.
Dziadek: Czemu?
M-ka: Bo truskawka ma oczy. I na mnie patrzy.

M-ka: To jest najlepszy pan całego świata!

Kto to taki?
Walt Disney.

Śpieszę donieść, iż przerwa w Szaleństwach Panny M-ki, jest związana z tym, iż M-ka jest na tropie Nessi.

Stay tuned. ;)

Dziadek okolice nosa ma posmarowane białą maścią.
M-ka: Dziadku, co masz na nosie?
Dziadek: Zimno mi się zrobiło.
M-kę bardzo ta kwestia frapuje i po pewnym czasie dotyka maści obok dziadkowego nosa.
M-ka: Eeej, to jest zwykła maść, a nie jakiś tam mróz!

M-ka: Pimarida.

Czyli: Piramida.

Dziadek: Na jakiej ulicy mieszkasz?
M-ka podaje nazwę ulicy.
Dziadek: A jaka brama?
M-ka: Czarna.

M-ka ćwiczy na olimpiadę sportową, którą będzie miała w przedszkolu.
Co ćwiczy?
- Skok w siną dal!

M-ka: Mamo, boli mnie noga.
Obejrzałam, rozmasowałam, po jakimś czasie pytam, czy nadal boli.
M-ka: Nie wiem, co mam o tym myśleć.

Katie: M-ko, a może pójdziemy z dziadkiem do ZOO?
M-ka: Taaak!!! Pójdziemy zobaczyć moje ulubione małpy z fioletowymi tyłkami!!!

W ZOO przy fokach:
M-ka: Ooo, tam jest foczka, moja najlepsza przyjaciółka!

Przy zagrodzie z królikami, nachylając się do królika ze swoim pluszowym pingwinem:
- Widzisz króliczku, to jest mój pingwinek. To pingwin książęcy. Taki słodziak. 

Karmiąc kozy:
- Nie kłóćcie się o jedzenie! To nieładnie!

Nocujemy u dziadków. Kiedy wracam z miasta M-ka już śpi, a ja kładę się obok niej. Mija noc. O 6 rano, po przebudzeniu M-ka widzi, że śpię koło niej. Rzuca się na mnie, przytula, daje całusy a za chwilę wychodzi z łóżka i zakłada kapcie.
Katie: Idziesz do łazienki, M-ko?
M-ka: Nie, idę po prezent dla ciebie, który wczoraj zrobiłam.
Ponieważ M-ka nie może znaleźć owego prezentu, budzi babcię, aby ta powiedziała jej, gdzie jest prezent. I gdy już w końcu go znajduje, przynosi mi prosto do łóżka, to:

M-ka: Zrobiłam ci wczoraj na ogródku bukiecik z dzwoneczków i niezapominajek.

♥♥♥

Przed wyborami ktoś na tablicy ogłoszeń w przedszkolu przyczepił ulotkę:

M-ka bardzo się ucieszyła, bo myślała, że to dziadek.

Po chwili się zmartwiła, że jednak nie. A przecież taki podobny!

Kurtyna.

Jedziemy samochodem, ja coś mówię, M-ka nie słyszy, powtarzam, ta przeinacza.
Katie: Słuchaj uchem a nie brzuchem.
M-ka: Co?
Katie: Słuchaj uchem a nie brzuchem. 
M-ka: Za pierwszym razem powiedziałaś słuchaj brzuchem a nie uchem.
Katie: Nie, M-ko powiedziałam słuchaj uchem a nie brzuchem.
M-ka: No przecież słyszałam, że powiedziałaś słuchaj brzuchem.
Katie: Słyszałaś, bo słuchasz brzuchem.
M-ka: No to przecież mówiłam, że tak powiedziałaś.

Ratunku.

W radio leci prognoza pogody, będzie zachmurzenie i lekkie rozpogodzenia.
M-ka: Mamo! Dzisiaj na niebie będą chmury i pogodzenie!

Kotek z recyclingu by M-ka

Nie wiem, kiedy to minęło i dlaczego aż tak szybko, ale dziś M-ka zdmuchnęła 6 świeczek na swoim torcie. 

Jej świat to wciąż kolorowe kredki, którymi rysuje księżniczki, wróżki i syreny. To piosenki Armii, Natalii Przybysz, Katie Pery i Meli Koteluk, do których tańczy tak, jakby świat nie istniał. Albo istniał tylko po to, by na nią patrzeć. Nadal uwielbia Scooby-Doo i parówki. Uwielbia waniliowe desery z bitą śmietaną i lubi robić zdjęcia. Ma swoje pierwsze domowe obowiązki i jest bardzo dumna, gdy dostaje za ich wykonanie znaczki. Śpiewa na cały głos i przytula tak mocno, jak się tylko da. Mówi przez cały czas o wszystkim, co jej przyjdzie do głowy i śmieje z czego się tylko da. 

Jest absolutnie fantastyczna.

I, choć nie wiem, kiedy to minęło i dlaczego tak szybko, to wiem, że odkąd jest, to wszystko ma sens.

Babcia zrobiła na drutach sweter dla M-ki. Na drugi dzień M-ka poszła w nim do przedszkola.
M-ka: Babciu, sweter bardzo podobał się Klaudii  i powiedziała, że one też chce, żebyś jej taki zrobiła.
Po godzinie:
- Babciu, to co ja mam powiedzieć Klaudii?

M-ka: Tato, muszę cię o coś zapytać, bo ja nie rozumiem. Jestem, bo mam rodziców. Ty i mama też macie rodziców. Babcia i dziadek też mają. Ale jak to jest, że dawno temu też był człowiek, taki pierwszy, przecież on nie miał rodziców.

M-ka, razem z tatą, idzie do sali zabaw. M-ka już tam była, tata nie, ale M-ka zapewnia, że pokaże tacie, gdzie to jest i go zaprowadzi. Kiedy podjeżdżają w okolicę sali zabaw, M-ka radośnie pokrzykuje, że ona wie, gdzie jest, bo tutaj dziadek parkował i sala zabaw jest tam po lewej stronie i że trzeba przejść schodami. Ale gdy wysiadają z samochodu M-ka traci orientację i nie bardzo wie, gdzie ma iść. Tata kieruje się w stronę schodów.

Tata: M-ko, a może trzeba iść po tych schodach?

M-ka: Jeżeli za nimi jest sala zabaw, to tak.

M-ka: Ja już wiem, co ja chcę dostać na urodziny. Ale tak bardzo, bardzo mocno!
Tata: Co takiego?
M-ka: Skrzypce!
Tata: Ale wiesz, M-ko, żeby grać na skrzypcach, to trzeba bardzo, bardzo dużo ćwiczyć?
M-ka: Ale ja naprawdę bardzo, bardzo chcę się uczyć na skrzypcach. Bo ja wiem, jak się gra na skrzypcach, ale jeszcze nie umiem. Wiem, jak się trzyma skrzypce i wiem, jak się trzyma smyczek i bardzo chcę się tego nauczyć.

W tym momencie M-kę i tatę minął wóz strażacki. Strażacy jechali podnieść tramwaj, który się wykoleił. Gdy M-ka dowiedziała się, że strażacy nie tylko gaszą pożary, ale też podnoszą tramwaje i wyciągają ludzi z aut, gdy był wypadek, stwierdziła, że to fantastyczna praca i, że bardzo chciałaby zostać strażakiem. Ale zaraz potem posmutniała, gdy zorientowała się, że przecież chciała zostać skrzypaczką i będzie musiała coś wybrać...

Tata: Niekoniecznie. Można być też strażakiem na ochotnika i pomagać, kiedy tylko jest taka potrzeba.

M-ka się bardzo ucieszyła i już ma przygotowany plan:
M-ka: To ja już wszystko wiem. W poniedziałki nie będzie koncertów, więc nie będę chodziła do skrzypców, tylko do strażaka. W piątki na pewno będą koncerty, więc wtedy nie będę chodziła do strażaka, tylko do skrzypców. Muszę jeszcze wymyślić, co będę robiła we wtorki, środy i czwartki, ale na pewno wymyślę coś fajnego.

M-ka: Wiesz po co pies wchodzi do wody?
Tata: Po co?
M-ka: Po kostki
(śmiech)
Tata (entuzjastycznie): Wiesz co ma mieć M-ka w pokoju?
M-ka: CO?!
Tata: Porządek!
M-ka: Eee, w ogóle nie śmieszne.

M-ka narysowała tatę z pomarańczowymi włosami.
Dlaczego?
Bo nie było siwej kredki.

Jedziemy samochodem, przez okno widać Stadion Miejski.
M-ka: Dlaczego ten stadion stoi tutaj?
Katie: Bo tak zaplanowano, aby wybudować go w tym miejscu.
M-ka: A ja bym chciała, aby on stał po drugiej stronie.
Katie: No to jak zostaniesz urbanistą miejskim, albo prezydentem, to będziesz mogła decydować, gdzie mają stać różne budynki.
M-ka: Hmm... To szkoda, bo ja chciałam zostać strażakiem.

Jesteśmy z M-ką w sklepie, M-ka wybiera sobie gazetkę. Jest to numer "Barbie" poświęcony tajnym agentkom. Jako prezent jest super tajny notes.
Ekspedientka do Milaka wskazując na super tajny notes: Uważaj, bo mogą do ciebie zadzwonić po pomoc.
M-ka: Ojejciu, to będzie bardzo trudne jak zadzwonią.
Ekspedientka: No właśnie. Ale wiesz co, zawsze możesz powiedzieć, że dziś jest niedziela i odpoczywasz.
Wychodzimy ze sklepu.
M-ka: No teraz to się zaczęłam martwić, że ktoś naprawdę będzie potrzebował pomocy i do mnie zadzwoni.
Katie: Nie martw się. 
Po powrocie do domu, M-ka parę razy pyta patrząc na swój tajny notes:
- Ciekawe, kiedy zadzwonią?
Katie: Dryyyyń!
M-ka: Mamo, to ty!
Katie: Dryyyyń!
M-ka: Halo?
Katie: M-ka? Tu zabawki. Potrzebujemy twojej pomocy!
M-ka: Jakiej pomocy?
Katie: Musisz nam pomóc i podnieść nas z podłogi! Musisz nas posprzątać.
M-ka: Ten numer do tego nie służy! Do widzenia!
Niby się rozłącza, patrzy na mnie z politowaniem i mówi:
- Ja wiem, że to ty byłaś. I myślę, że ta pani żartowała, że ktoś do mnie zadzwoni. Ale jak chcesz, to czasami możemy tak poudawać.

M-ka poszła z tatą pierwszy raz na mecz koszykówki. Jak na prawdziwego kibica przystało głośno skandowała nazwę zespołu. Zarówno gospodarzy, jak i gości. Bo, jak mówi M-ka, najważniejsze, że wygrała Polska.

;)

M-ka: A w twoich wiekach był Scooby-doo?
Katie: Tak, M-ko.
M-ka (radośnie): To super! - po chwili - To musi być bardzo stara bajka.

Do M-ki docierają wiadomości o wybuchu gazu w Nowym Jorku. Bardzo się zmartwiła i przestraszyła, że to w naszym mieście zawalił się budynek.
Tata: To nie u nas M-ko, to w Nowym Jorku.
M-ka: Hmm, to szkoda, że takie nowe miasto a już się pali.

Przed świętami M-ka rozmawia z dziadkiem, o tym, jak trzeba przygotować koszyczek do kościoła. Mówi o tym, że ma być koszyczek, dwie serwetki, kilogram soli i pieprzu.
W Wielką Sobotę przygotowujemy koszyczek. Do małej solniczki wsypuję sól.
M-ka: To jest kilogram soli?
Katie: Nie, M-ko. To jest jakieś 20 dkg.
M-ka: Ale ma być kilogram!!
Po wielu próbach udaje mi się w końcu przekonać M-kę, że nie trzeba nieść kilograma soli w koszyczku, że tyle, ile mamy wystarczy.
Później, będąc już u dziadków w domu, mówię do dziadka:
- I w ogóle, to bardzo Ci dziękuję, za wmawianie M-ce, że trzeba kilogram soli włożyć do koszyka.
Dziadek: Ale przecież ja jej nic takiego nie mówiłem! To M-ka mówiła o kilogramie soli!
M-ka: Właśnie, mamo. To ja mówiłam, że trzeba kilogram soli. To mi powinnaś dziękować.

M-ka: Wiesz mamo, jakie są moje ulubione zapachy?
Katie: No jakie?
M-ka: Chleba i książek.

M-ka postanowiła swoje zabawkowe narzędzia schować do kartonu po nowych butach.
- Ale najpierw go pokoloruję. Udekoruję jak trzeba, żeby narzędzia czuły się dobrze, żeby czuły się, jak w domu.

M-ka: Każdy wybiera swój wybór.

Coelho byłby dumny ;)

Na placu zabaw M-ka poznała nową koleżankę. Okazało się, że ma tyle samo lat co M-ka, jej pokój jest dokładnie nad m-kowym pokojem i gdyby nie małe mi, to dziewczyny byłyby imienniczkami.
Pierwszy krok wykonała sąsiadka podchodząc, przedstawiając się i zapraszając do wspólnej zabawy. M-ka się speszyła, wtuliła w moją nogę i oznajmiła, że ma już aż cztery koleżanki i jak będzie miała jeszcze jedną, to będzie to za dużo. W końcu jednak dziewczyny zaczęły się bawić razem i bardzo miło spędziły czas.

Koleżanka: Będziemy koleżankami?
M-ka: Tak.
Bo na poziomie piaskownicy to jest właśnie tak bardzo proste.

Od czasu tej zabawy, sąsiadka z góry puka we wszystkie okna swojego domu, gdy widzi nas zbliżające się do bramy.

M-ka od czasu do czasu pyta: Mamo, jak ma na imię ta moja przyjaciółka?

A ja myślę sobie, że kto wie? Może to początek prawdziwej, pierwszej przyjaźni z tego samego bloku?

Jesteśmy z M-ką na placu zabaw. M-ka chce, abym się z nią huśtała, wdrapywała na drabinki, a ja próbuję ją zachęcić do zabawy z innymi dziećmi. Po kolejnej propozycji, abym zjechała na zjeżdżalni, mówię M-ce, że jestem trochę na to za stara.
M-ka zaczyna się bawić z innymi dziećmi. W pewnym momencie dzieci zaczynają zbierać kamyczki.
M-ka: Mamo, ja chcę, abyś zbierała ze mną kamyczki. No na to, to nie jesteś za stara!

M-ka zaraz po przebudzeniu:
- Mamo, prawda, że spałyśmy jak susły?

M-ka na wiosennym pikniku zrobiła Marzannę. Gdy przyszedł czas, aby ją utopić M-ka spojrzała na rzekę, zobaczyła pływające w niej inne Marzanny i oznajmiła, że nie wrzuci tam swojej, bo rzeka brzydko wygląda i nie chce jej brudzić.

M-ka: Muszę się jeszcze zastanowić, czy mama ma w końcu urodzić mi rodzeństwo, czy nadal mam być biedaczką.

Tata: M-ko, jak ty się pięknie uczesałaś!
M-ka: Tak. I zrobi lam też sobie majikaż.

M-ka przed snem słucha kołysanek.
(...) a gdy rano przyjdzie świt księżycowi będzie wstyd, że on zasnął a nie ty.
M-ka zrywa się z łóżka, siada i całkiem poważnie mówi:
- Księżyc jest na mnie zły!
Tata: Nie, M-ko księżyc nie jest zły.
M-ka: No, ale ja nie śpię...
Tata: To jest tylko piosenka, tak naprawdę księżyc nie jest na ciebie zły.
M-ka odetchnęła z ulgą.

M-ka (podczas jazdy samochodem): Mamo, prawda, że ten most wygląda  jak rogi Diaboliny?

Znajdź 10 różnic:

źródło: Internet                                           

M-ka. Całkiem normalna sześciolatka ;)

W jednej z gazetek do wycięcie były zawieszki na drzwi. Na każdej z nich była informacja, typu: "Mam gości". "Zapraszam". "Śpię"
M-ka, biorąc jedną z zawieszek do ręki: Mamo, a co tu jest napisane?
Katie: Uczę się.
M-ka: Aha, to znaczy, że się uczeszę?

Do taty zadzwonili panowie z radia, akurat wtedy, gdy wraz z M-ką szedł w stronę przedszkole. Na antenie rozmawiają o muzyce, kiedy nagle w tle słychać głos zniecierpliwionej M-ki:
- Tato, kończ już!

M-ka: Książarka.

Czyli pani sprzedająca bądź posiadająca książki.

Na basenie wśród ćwiczeń są skoki do wody.
M-ka skacze wykonując przy tym ruch baletnicy.

M-ka: Prawda, że zaczynamy nowy dzień?
Tata: No jasne.
M-ka: A prawda, że zaczynamy nowe życie?
Tata: eeee, dlaczego?
M-ka:  No bo umyłeś samochód, ja umyłam zęby...

M-ka: Jak robi lis?

[Niestety z powodu skrzywienia pewną piosenką, nie byłam w stanie odpowiedzieć na to pytanie i się nie śmiać]

M-ka: Gdybyś przyjechał po mnie wcześniej, bylibyśmy już w domu.
Tata: Nie zawsze mogę przyjeżdżać wcześniej, jak wczoraj. Czasem muszę przyjechać tak, jak dzisiaj.
M-ka: No właśnie. I wtedy tracimy mój czas.

M-ka: Dałaś się w konia nabrać.

M-ka: Wiesz tato, są dwie rzeczy na tym świeice, których naprawdę nie lubię.
Tata: Tak? A jakie?
M-ka: Po pierwsze, nie lubię, jak ktoś śmieci. A po drugie nie lubię chodzić po schodach, bo mnie to tak męczy...

Dziś o tym, jak praca wykonywana przez rodzica* wpływa na postrzeganie rzeczywistości przez dziecko:
M-ka wpada do pokoju ze łzami cieknącymi po policzkach, bo właśnie pani z prognozy pogody powiedziała, że nie będzie czystego nieba.
Dla Mileny to oczywiste, że nie chodzi o stopień zachmurzenia, ale o zbliżającą się katastrofę ekologiczną.

*Katie pracuje w szeroko pojętej dziedzinie walki ze skutkami zmian klimatu

Tata: Wiesz, M-ko, jak wrócimy do domu, to pójdę pobiegać.
M-ka: Ale przecież dzisiaj mieliśmy się bawić w chowanie żelków!
Tata: Taj, ale ja pójdę na krótko i szybko wrócę, potem się wykąpię, najszybciej na świecie zjem obiad i cały wieczór będziemy mieli na zabawę. Tak może być?
M-ka: Nie. Ja Ci nie chcę zepsuć życia tato, ale żelki to Ty mi obiecałeś po przedszkolu.

M-ka: Myślę, że siwe włosy wyglądają jakby były bardzo, bardzo suche.
Tata: To dobrze, czy źle?
M-ka: Nie wiem, tato, nie jestem ekspertem. Sam musisz się dowiedzieć.

M-ka: Tato, mogę kabanosa?
Tata: Tak. 
M-ka: Jesteś najlepszym tatą na świecie!

M-ka: Tato, ja wiem już jak pokonywać strach?
Tata: Jak M-ko?
M-ka: Zasada nr 1: Mocno przytul pluszaka. Zasada nr 2: Nie bój się. Zasada nr 3: Nie mów rodzicom, że się boisz.

M-ka: Fusit.

Czyli: sufit

W radio mówią o Unii Europejskiej i o tym, że Grecja dostanie pomoc, porównując to ze środkami, jakie otrzymała Polska.
M-ka:  Trzeba walczyć o to, aby Polska miała więcej pieniędzy!

Zaczynam się niepokoić... ;)

M-ka: Mamo, mamo, wiesz, co będę robić latem?
Katie: Co takiego?
M-ka: Będę biegać za motylkiem.

M-ka ma już swoje plany na wakacje.
A Wy?

Lecą "Smurfy".
M-ka: Dlaczego Gargamel nie cierpi Smurfów?

Hm. No właśnie, dlaczego?

Gramy z ciocią Karoliną w grę "Znikające ciasteczka". Gra polega na tym, że trzeba zapamiętać układ kartoników, zamknąć oczy - w tym czasie jeden z zawodników zmienia układ ciasteczek - a po otwarciu zgadnąć, który z kartoników został odwrócony.
M-ka nie przygląda się kartonikom, tylko cały czas coś mówi i dyskutuje z zasadami gry. W końcu ciocia postanawia przywołać M-kę do porządku tak, aby ta skupiła się na zapamiętaniu układu klocków:
Ciocia: M-ko, zacznij ogarniać grę!
M-ka: Ja ogarniam. Tylko nie rozumiem.

Odwiedziła nas ciocia K i gramy w mini golfa. Co rundę inna z nas jest sędzią. Przychodzi kolej M-ki, która niezbyt poprawnie liczy.
Ciocia: Sędzia musi być obiektywny!
M-ka: Ale jak to?

M-ka: A co, jak będziesz prezydentką?
Katie: Będziesz musiała z tym żyć.
M-ka: Ale jak?!

Póki jedno drugiemu nie podjada jedzenia, to panuje zgoda.

Do babci przyszedł współpracownik z brakującymi dokumentami. Tak się złożyło, że babcia trochę zagadała się ze swoim gościem w przedpokoju. M-ka grzecznie się bawiła, aż wreszcie pomyślała, że czas pobawić się z babcią. Nie wytrzymała, podeszła do przedpokoju i powiedziała:
- Babciu, tracimy nasz cenny czas.

Dziadek zaczepia M-kę:
- A ty, co tu robisz?
M-ka: To, co zwykle.

M-ka nie może napatrzeć się na okładkę gazety. Cały czas chodzi i mówi, jak bardzo jej się ta Pani podoba. Próbuje zapamiętać, jak się nazywa i wypytuje, co dostała na urodziny? Jest pewna, że na pewno kwiaty.

Według M-ki, Pani z okładki ma twarz prababci R.
Czy muszę dodawać, że słysząc to prababcia się rozpromieniła? :)

M-ka narysowała siebie malującą siebie:

Niczym renesansowy artysta :D

M-ka ogląda bajkę, z której dowiaduje się, że wielbłądy jedzą kaktusy.
M-ka wzdycha: Szkoda, że nie jestem wielbłądem...
Po chwili zastanowienia:
- Nie, jednak wolę te kanapki, które Ty mi robisz, tato.

Tace chce M-ce przeczytać książkę. M-ka kręci nosem, więc tata przedstawia korzyści, jakie płyną z czytania książek:
Tata: (...) i jak czytamy, to więcej wiemy, więc jesteśmy mądrzejsi.
M-ka: Ja nie chcę być mądrzejsza,
Tata: Dlaczego, M-ko?
M-ka: Bo jak jestem mądrzejsza, to coraz więcej gadam.

M-ka: Dajcie mi chwilutkę.

Tata narysował M-ce Supermana.
M-ka: O! Najbardziej podoba mi się literka 's'. S jak Batman.

Poniższe zdjęcia ukazują proces tworzenia przez M-kę posłania dla kota z: 2 koców, poduszki, apaszki, kilkudziesięciu kulek z papieru, laurki.

Behemot spał na nim całą noc.

Gramy w Zagadki Smoka Obiboka. Oto zagadka dla M-ki:

M-ka udzieliła prawidłowej odpowiedzi, a potem zgłosiła postulat, aby natychmiast napisać list do Smoka, że w zagadce jest błąd, bo fryzjerem może być także pani, dlatego zagadka powinna brzmieć: W gabinecie i tego pana lub pani, przesiadują...

M-kowa walka o równouprawnienie ;)

M-ka gra w jakąś grę, ale nie może przejść jednego poziomu. Próbuje, próbuje i w końcu się jej udaje.
M-ka: Udało mi się! A wiesz dlaczego? Bo uwierzyłam w siebie! Trzeba wierzyć w siebie.

M-ka: Serek bąbelkowy.

Czyli: serek wiejski.

M-ka: Wiesz, tato, bo ja widziałam taką reklamę szamponu. Jeden jest czarny a drugi jest szary. I jak się ma siwe włosy i się myje tym szamponem, to włosy przestają być siwe. - Chwila przerwy - Widzisz, nie musisz być siwy, tato.

Oglądamy Barbie Księżniczka Wyspy. Leci scena, w której Barbie została wyznana miłość i o to następuje moment, w którym to Barbie owo wyznanie ma odwdzięczyć. Ale jest trochę nieśmiała, więc milczy.
M-ka: No wyduś to w końcu z siebie dziewczyno!!

M-ka: Dlaczego światła nie da się złapać?

Ta relacja naprawdę ulega transformacji:
M-ka: Kotku, chcesz kocyk?

M-ka: Kocham cię, kotku.

Dacie wiarę?

M-ka: Już wiem, co będę robiła, jak będę dorosła!
Katie: Co takiego, M-ko?
M-ka: Będę uczyła dzieci tańczyć.

M-ka: Mamo, mózg mi znowu, każe myśleć niefajne rzeczy!
Katie: To powiedz: "Ej, mózgu, przestań tak myśleć, zacznij myśleć o czymś fajnym!"
M-ka (po chwili zastanowienia): Ale to by było krzyczenie na całe moje ciało.

Jedną z ulubionych zabaw M-ki jest zabawa w kota, który robi sztuczki. Zabawa polega na tym, że M-ka zmienia się w kota, który nie dość, że potrafi robić sztuczki, to jeszcze potrafi mówić. Początek zabawy jest zawsze taki sam: M-ka siada jak kot i zaczyna mówić zmienionym głosem:

- Jestem kotem robiącym sztuczki! Jestem też kotem, który potrafi mówić, mam tak od urodzenia, od czasów, kiedy byłem kotkiem dzidziusiem. Czy chcecie zobaczyć sztuczkę? Zamknijcie oczy! - kiedy wszyscy mają zamknięte oczy, M-ka się chowa - Otwórzcie oczy! - wszyscy otwierają oczy i mają powiedzieć: "Ojej, zniknął kot robiący sztuczki!" - Zamknijcie oczy! - gdy oczy są zamknięte, M-ka się znów pojawia - Otwórzcie oczy! Tak to ja: kot robiący sztuczki! Potrafię znikać! Zamknijcie oczy! 

Dlatego, gdy widzimy, że M-ka zaczyna siadać, jak kot, mówimy:

- O nie! Tylko nie kot robiący sztuczki!

M-ka: Tak, to ja jestem kotem robiącym sztuczki! Jestem też kotem...

M-ka: Mamo, mamo! Kot zrobił coś wspaniałego!
Katie: Co takiego?
M-ka: Polizał mój paluszek!

Katie: (...) bo to starsze osoby tak robią.

M-ka: Ale ty nie jesteś starsza. Ty jesteś dorosła.

M-ka śpiewa piosenkę Natalii Przybysz "Miód"

We własnej wersji: jak to się stało, że zapomniałam o swoich mięśniach?

M-ka: Te koraliki są nerwliwe!
Katie: Jakie, M-ko?
M-ka: Nerwliwe!
Katie: A co to znaczy?
M-ka: To znaczy, że doprowadzają mnie do szału.

M-ka postanowiła, że zostanie astronautką.

M-ka czyta wydrukowane literki.
Czyli litery drukowane.

M-ka: Nie umiem mówić i oddychać jednocześnie.
Tata: Umiesz, M-ko.
M-ka: Nie tato, nie umiem. Próbowałam dziś w przedszkolu i mi się nie udało.

M-ka ogląda bajkę "Pan Warzywko".
- Ja się chyba zaraz zawstydzę.
Tata: Dlaczego M-ko?
M-ka: Bo ja się chyba zaraz zakocham w Panu Warzywko.

M-ka mówi, mówi, mówi, w pewnym momencie następuję chwila ciszy i M-ka znów się odzywa:
- Mózg mi się wyczerpał.

M-ka: Mam najfajniejszą mamę na świecie.

Z jakiegoś powodu M-kę fascynują czujniki ruchu. Najpierw interesował ją ich kształt, zawsze pytała co to? i bacznie się im przyglądała. Teraz rozgląda się za nimi przechodząc przez wszystkie drzwi. A jak je zauważy, to z nimi rozmawia. Na przykład wychodząc ze sklepu:
- Papa, czujniki! Pozdrawiam wszystkie czujniki, których nie miałam jeszcze okazji poznać.

M-ka: Nigdy nie miałam tak fajnej mamy! I nigdy nie miałam tak fajnego taty!

M-ka: Tęskniłam za tobą.
Dziadek: Tak, a ile?
M-ka: 20 lat.

M-ka: Piekarniczek.

czyli: pierniczek.

M-ka: Mięso robakowe.

Czyli mięso mielone.

M-ka wychodząc od dziadków z okrzykiem:
- I pamiętajcie: adios gracias! Bawcie się dobrze, dzieciaki! 

M-ka bawi się z dziadkiem. Dziadek siadł na podłodze i nie chce się ruszyć, M-ka stara się go jakoś przepchnąć, ale jej nie wychodzi.
M-ka: Maamooo, pomożesz mi?
Katie: Nie.
M-ka: Ej! Przecież jesteś moją mamą! Musisz mi pomagać!

Manipulacja +10 ;) 

M-ka od dwudziestu minut łazi po mieszkaniu i śpiewa w kółko to samo:
- Mama mija, mama mija, mama mija czy.
Powoli zaczynam tracić cierpliwość.
Katie: M-ko, czy możesz już przestać wciąż to śpiewać?
M-ka: Nic nie poradzę, że urodziłam się z piosenką na ustach.

M-ka: Wąż jadalny.

Czyli: wąż jadowity.

M-ka: Mózg mi włączył wyobraźnię.

M-ka: Pokporn.

Czyli: popcorn.

Jesteśmy z M-ką na spacerze, rozmawiamy. Na chwilę przerywamy rozmowę, bo wchodzimy do sklepu, ale mówię, że po zakupach do niej wrócimy.
M-ka: I będziemy mogły ze sobą tak dalej rozmawiać?

♥

M-ka rozmawia z tatą o trzech magicznych słowach: przepraszam, proszę, dziękuję.
M-ka: Tato, a ja znam jeszcze inne trzy magiczne słowa.
Tata: Tak? A jakie?
M-ka: Przytulić, jeść i pić.

Jesteśmy na spacerze. Na jednej z kamienic wisi reklama jednego z dostawców energii. M-ka ciągnie mnie za rękaw:
- Mamo, mamo! To jest ta różowa lodówka, która chodzi!
Katie: Aha...
M-ka: Tak! Naprawdę! Wystarczy, że zadzwonisz pod numer - i tu M-ka recytuje z pamięci, bez zająknięcia 9cio cyfrowy numer telefonu plus dwa znaki specjalne z przekonaniem, że gdy na niego zadzwonię nasza lodówka zacznie chodzić po mieszkaniu...

W 2014 M-ka po praz pierwszy w swoim życiu dotrwała w sylwestra do północy. Wróciłyśmy z balkonu, bo bała się wystrzałów, więc stałyśmy przed oknem obserwując fajerwerki.
M-ka: Ładne są, ale mam nadzieję, że to się szybko skończy.
Katie: Dlaczego, M-ko? 
M-ka: Przez zwierzątka. Bo zwierzątka się boją, boją się ptaszki i nawet nasz kotek się boi. I jak ja będę starsza to nigdy, przenigdy nie będę tak strzelać, aby nie straszyć zwierzątek.

Sylwester z M-ką:
- Każdy chroni swoje picie!